The Government of North Macedonia doesn’t care for the victims of gender-based and domestic violence during the COVID 19 crisis

In R. of North Macedonia, the Government declared a state of emergency on March 18, 2020 throughout the country in order to prevent the spread of COVID-19. In order to prevent the infection with COVID-19 and alleviate the health, social and economic crisis, the Government adopted several urgent measures and recommendations intended for the whole society. However, a particularly vulnerable category that was excluded from the measures and recommendations were victims of gender-based and domestic violence, ie. women and children at increased risk of violence. Until the end of the state of emergency on June 23, 2020, no emergency crisis measures were introduced for women and children victims of RBN and SN. Except for a few decisions and notifications related to this vulnerable category, until May 2021 no urgent crisis measures were adopted, which were specifically intended for women and children victims of GBV and DV.

From the very beginning of the COVID 19 pandemic, civil society organizations alarmed the increased risk of domestic violence against women and children, and all forms of gender-based violence. Due to the physical presence of the perpetrators in the homes, women who were at risk of violence were unable to call the help and SOS lines or report the violence. Many women were afraid to seek health care and medical care because of the risk of COVID-19 infection, and also did not want to leave the violent environment and be placed in shelters for fear of COVID 19 infection. The specific situation with this health crisis imposed an increased risk of sexual violence and femicides, caused by increased levels of stress, despair, aggression among perpetrators of violence, especially those who lost their jobs, had to stay in their homes without the possibility of other activities. Due to all this, the civil society organizations demanded the adoption of urgent crisis measures for the protection of women and children at increased risk of GBV and DV, and proposed a series of measures for short-term and long-term possible solutions to deal with the increased risk of violence. Some of the institutions managed to make decisions in this direction, some were implemented by the civil sector, but most of the proposed measures were not adopted by May 2021.

The Report from the monitoring of the processes for adoption of urgent measures related to the victims of gender-based and domestic violence can be viewed at this link.

This document has been prepared within the project “Advocacy and Dialogue at Expert Level with the Government and Parliament on Amending Existing Legislation in the Field of Gender-Based Violence and Discrimination”, and has been implemented by the Center for Research and Policy Making (CRPM) and the National Network Against Violence Against Women and Domestic Violence, under the Regional Program of the European Union and UN Women “Prevention of Violence against Women in the Western Balkans and Turkey: Implementing Norms – Changing Attitudes.”

Владата на Северна Македонија не се грижи за жртвите на родово базирано и семејно насилство во услови на кризата со КОВИД 19

Во Р. Северна Македонија, Владата прогласи вонредна состојба на 18 март 2020 година во целата земја со цел да се спречи ширењето на КОВИД-19. Со цел спречување на заразата со КОВИД-19 и ублажување на здравствената, социјалната и економската криза, Владата донесе повеќе итни мерки и препораки наменети за целото општество. Сепак, особено ранлива категорија која беше целосно исклучена од мерките и препораките беа жртвите родово-базирано и семејно насилство, т.е. жени и деца кои се под зголемен ризик од насилство. До завршувањето на вонредната состојба на 23 Јуни 2020г. ниту една итна кризна мерка не беше воведена за жени и деца жртви на РБН и СН, освен неколку одлуки и известувања кои се однесуваат на оваа ранлива категорија. Во периодот кој следуваше, заклучно со Мај 2021г. сеуште не беше донесена ниту една итна кризна мерка која ги опфаќа и е специфично наменета за жените и децата жртви на РБН и СН.

Од самиот почеток на пандемијата со КОВИД 19, граѓанските организации предупредија на зголемениот ризик пред сè од семејно насилство врз жени и деца, а потоа и сите форми родово-базирано насилство. Поради физичкото присуство на сторителите во домовите, жените кои беа во ризик од насилство не беа во можност да се јават на линиите за помош и поддршка или да го пријават насилството. Многу жени се плашеа да побараат здравствена заштита и медицинска помош поради ризикот од инфекција со КОВИД-19, и исто така не сакаа да ја напуштат насилната средина и да бидат сместени во центри за жртви на семејно насилство и засолништа поради страв од инфекција со КОВИД-19. Специфичната состојба со оваа здравствена криза наметна зголемен ризик од сексуално насилство и фемициди, предизвикани од зголеменото ниво на стрес, очајност, агресија кај сторителите на насилство, особени кај оние кои ги загубија работните места, мораа да останат во своите домови без можност за други активности преку кои во регуларни услови би се справувале со стресот и агресија.  Поради сето ова, граѓанските организации побараа донесување на итни кризни мерки за заштита на жените и децата кои се во зголемен ризик на РБН и СН, и предложија низа мерки за краткотрајни и долготрајни можни решенија за справување со зголемениот ризик од насилство. Дел од институциите успеаја да донесат одлуки во оваа насока, дел беа спроведени од граѓанскиот сектор, но најголем дел од предложените мерки не се донесени заклучно со Мај 2021г.

Овој документ e подготвен во рамките на проектот „Застапување и дијалог на експертско ниво со владата и парламентот за измена на постоечкото законодавство во областа на родово базирано насилство и дискриминација“, а е имплементиран од Центарот за истражување и креирање политики (ЦРПМ) и Националната мрежа против насилство врз жените и семејно насилство, во рамки на Регионалната програма на Европската Унија и UN Women „Спречување на насилството врз жените во Западен Балкан и Турција: Имплементирање на норми – промена на ставови.“