Recommendations for improving the employment opportunities for women victims of domestic violence/ Препораки за унапредување на можностите за вработување на жени жртви на семејно насилство

The purpose of this analysis is to make recommendations for improving employment opportunities for women victims of domestic violence. Through the analysis of the legal possibilities, obligations, and recommendations from the international documents, and the analysis of the active employment measures through the operational plans of the Employment Agency of RSM, the document brings conclusions that identify the challenges in the employment opportunities of this vulnerable category of citizens.

The methodological framework is based on the analysis of existing international documents, national legislation and national strategies, relevant research related to the economic challenges of women victims of domestic violence, and information and data obtained through requests for public information sent to the Employment Agency of the Republic of Macedonia. . Northern Macedonia, regarding the use of measures and programs in the period from 01.01.2015 to 30.06.2020. An analysis of the programs and measures included in the operational plans of the Employment Agency, as well as the criteria that should be met by the applicants, to use them. Additionally, data and findings from the “Analysis of the economic challenges faced by women victims of domestic violence who have left the violent environment” used by the National Network against Violence against Women and Domestic Violence in 2019 were used.

Some of the conclusions from the analysis of operational plans of the Employment Agency (Active employment measures and programs) are:

The active measures and employment programs that exist in the operational plans of the Employment Agency (2015-2020) recognize the victims of domestic violence as a special category of vulnerable citizens only in the programs for self-employment and wage subsidies;

The measures and programs completely exclude the specific category “women victims of domestic violence”, ie the victims of domestic violence are presented as a homogeneous group, without respecting the gender dimension of domestic violence. Namely, according to national statistics, 80% of the victims of domestic violence are women.

The programs and measures refer to the general population and give preference to certain vulnerable categories of citizens. No attention has been paid to the individual needs and circumstances of each woman victim of domestic violence, as well as the complexity. the dynamics of violence against women and domestic violence.

The multiple vulnerabilities of this category of women, ie their specific position in society (consequences of violence, single mothers, health status, educational qualifications, skills and experience, ethnicity, geographical location, disability, social risks) are not covered;

From the analysis of the available active measures and programs, it is evident that the involvement of women victims is at a very low level. Some of the women who apply for the measures and programs further in the process give up or are not registered as having used the measure. There is no data on the reasons for giving up and what challenges they face in the process of applying for the measures;

There is no data on the effects of the programs and measures at the general level, nor data on the number of women victims who have used the available measures and what effect has been achieved with them in this vulnerable category. Regarding the self-employment program, there are no statistics of unsuccessful businesses accompanied by an analysis of why those businesses did not work and what were the shortcomings in the planning and development of business plans;

Regarding the measure of Subsidizing wages, there are no statistics for monitoring the employment situation after the deadline, ie after the employer’s obligation ends. This affects the employee’s confidence in terms of monthly income and future planning. This measure must provide long-term employment that will contribute to the independence and economic independence of the various vulnerable categories covered. Otherwise, the measure is not effective and needs to be revised to achieve the goal of reducing unemployment and poverty.

The training is provided for unemployed persons registered in the ESA, but no training is provided for low-income employees. This measure, in addition to enabling greater competitiveness in the labor market, should also enable the advancement of knowledge among low-income people, to apply for jobs that are better paid.

Finally, the number of female victims referred by social work centers is also low compared to reported cases of domestic violence on an annual basis. Namely, in 2019, according to the MLSP, a total of 1135 women reported that they were victims of domestic violence, and only 78 were sent to the ESA for employment, and 42 were sent for economic strengthening, ie attending the training. This indicates the extremely low cooperation between these two institutions. Again, there is a lack of employed women and monitoring of their employment.

The analysis was prepared within the project “Assistance and support to women victims of domestic violence in the post-crisis period” financially supported by the Government of the Republic of Northern Macedonia, and implemented by the National Network against Violence against Women and Domestic Violence.

You can find the whole document at the following link.

**********************************************************************************************************************************

Целта на оваа анализа е да се дадат препораки за унапредување на можностите за вработување на жени жртви на семејно насилство. Преку анализа на законските можности, обврските и препораките од меѓународните документи, и анализа на активните мерки за вработување преку оперативните планови на Агенцијата за вработување на РСМ, документот донесува заклучоци кои ги идентификуваат предизвиците во можностите за вработување на оваа ранлива категорија граѓанки.

Методолошката рамка се базира на анализа на постоечки меѓународни документи, националната легислатива и национални стратегии, релевантни истражувања поврзани со економските предизвици на жени жртви на семејно насилство и информации и податоци кои се добиени преку испратени Барања за информации од јавен карактер до Агенцијата за вработување на Р. Северна Македонија, а во врска со искористеноста на мерките и програмите во перидот од 01.01.2015 до 30.06.2020. Направена е анализа на програмите и мерките опфатени во оперативните планови на Агенцијата за вработување,  како и критериумите кои треба да ги исполнат апликантите, а во насока на нивно искористување. Дополнително, користени се податоци и наоди од „Анализа на економските предизвици со кои се соочуваат  жени жртви на семејно насилство кои ја напуштиле насилната средина” која ја спроведе Националната мрежа против насилство врз жени и семејно насилство во 2019г.

Дел од заклучоците од анализа на оперативни планови на Агенција за вработување (Активни мерки и програми за вработување) се:

Активните мерки и програми за вработување кои постојат во оперативните планови на Агенцијата за вработување (2015-2020) ги препознаваат жртвите на семејно насилство како посебна категорија ранливи граѓани само во програмите за самовработување и субвенционирање на плати;

Мерките и програмите во целост ја исклучуваат специфичната категорија „жени жртви на семејно насилство“ односно жртвите на семејно насилство се претставени како хомогена група, без притоа да се запази родовата димензија на семејно насилство. Имено, согласно националните статистики[ 80% од жртвите на семејно насилство се жени.

Програмите и мерките се однесуваат на општа популација, а даваат предност на одредени ранливи категории граѓани. Не е обрнато внимание на индивидуалните потреби и околности на секоја жени жртва на семејно насилство, како и сложеноста т.е. динамиката на насилството врз жените и семејното насилство.

Не е опфатена повеќекратната ранливост на оваа категорија жени односно нивната специфична позиција во општеството (последици од насилството, самохрани мајки, здравствена статус, образовни квалификации, вештини и искуство, етничка припадност, географска локација, попреченост, социјални ризици);

Од анализата на достапните активни мерки и програми евидентно е дека вклученоста на жените жртви е на многу ниско ниво. Дел од жените кои се пријавуваат на мерките и програмите понатаму во процесот се откажуваат или не се евидентирани дека ја искористиле мерката. Нема податоци од кои причини се откажуваат и со какви предизвици се соочуваат во процесот на аплицирање за мерките;

Нема податоци за ефектите од програмите и мерките на генерално ниво, ниту податоци за бројот на жени жртви кои ги искористиле достапните мерки и каков ефект е постигнат со нив кај оваа ранлива категорија. Во однос на програмата за самовработување не постои   статистика на неуспешни бизниси придружена со анализа зошто тие бизниси не проработиле и кои биле пропустите при планирањето и развивањето на бизнис плановите;

Во однос на мерката Субвенционирање на плати, не постои статистика за следење на состојбата со вработувањата откако ќе помине предвидениот рок, односно откако ќе заврши обврската на работодавачот. Ова влијае на сигурноста на вработениот/вработената во однос на месечните приходи и планирање на иднината. Ова мерка мора да обезбеди долгорочни вработувања кои ќе придонесат кон осамостојување и економска независност на различните ранливи категории кои се опфатени. Во спротивно, мерката не е ефективна и треба да се ревидира во насока да ја постигне целта, а тоа е намалување на невработеност и сиромаштија.

Обуките се предвидени за невработени лица што се евидентирани во АВРСМ, но не се предвидени обуки за вработени лица со ниски примања. Оваа мерка покрај овозможување на поголема компетитивност на пазарот на труд, треба да овозможи и унапредување на знаења кај лица со ниски примања, а со цел аплицирање за работни позиции кои се подобро платени.

На крај, бројот на жени жртви кои се упатени од центрите за социјална работа е исто така низок споредено со пријавените случаи на семејно насилство на годишно ниво. Имено во 2019 година, според МТСП вкупно 1135 жени пријавиле дека биле жртви на семејно насилство, а само 78 биле препратени во АВРСМ за вработување и 42 биле препратени за економско јакнење, односно посета на обуки. Ова укажува на исклучително ниската соработка помеѓу овие две институции. И повторно и тука недостасува број на вработени жени и следење на нивниот работен ангажман.

Анализата е изработена во рамки на проектот „Помош и поддршка на жени жртви на семејно насилство во пост кризен период“ финансиски поддржан од Владата на Република Северна Македонија, а имплементиран од Националната мрежа против насилство врз жените и семејно насилство.

Целиот документ можете да го најдете на следниот линк.